Robben Ford (°Californië, 1951) is een blues-, jazz- en rockgitarist. hij groeide op in Ukiah, CA en krijgt op 13-jarige leeftijd gitaarlessen. Hij koopt zijn eerste gitaar op 18-jarige leeftijd. Samen met zijn oudere broer en drummer Patrick openen ze met hun bandje voor Charlie Musselwhite. Zijn vader Charles had zijn eigen “Charles Ford Blues Band”, waarin Robben en zijn broers Mark (mondharmonica) en Patrick (drums) speelden. Robben Ford krijgt naambekendheid, wanneer hij gevraagd wordt om bij Miles Davis gitaar te spelen op zijn wereldtour in 1986. Hij treedt op met de band van Miles Davis,  in het Tuinpaviljoen op het North Sea Jazz Festival in Den Haag. Ford tourt met en is ook te horen op albums van Jimmy Witherspoon, George Harrison, Joni Mitchell & “Tom Scott's L.A. Express”, “Little Feat” en de “Yellowjackets”. Robben Ford brengt  zijn eerste album “Discovering The Blues” uit in 1972. In 1976 volgt “Robben Ford: Schizophonic” en in 1979 zijn (beste) album “Robben Ford: The Inside Story”, dat goud haalt in 1980. Het album “Talk To Your Daughter” uit 1988, haalt ook goud in 1989 en werd Grammy genomineerd. Zijn bekendere werk neemt hij op in de jaren ’90 met zijn vaste begeleiders / band Roscoe Beck (bass) en Tom Brechtlein (drums). Samen nemen ze “Robben Ford & The Blue Line” (1992), “Mystic Mile” (1993) en “Handful of Blues” (1995) op. De albums “Blues Connotation” (1996) en “Tiger Walk” (1997) neemt hij op met een andere line up en betekenen zijn terugkeer naar zijn blues roots.

Om zijn nieuwe album “A Day In Nashville” te promoten, tourt Robben Ford momenteel in Europa. Na optredens in Frankrijk, Italië en Duitsland doet Ford ook eenmalig België aan, met één optreden in de ‘Spirit of 66’, in zijn ondertussen vertrouwde  Verviers.  In Maart tourt Ford in Nashville, TN en in april in Australië. Na wat gelobby en uiteraard heel tevreden, mochten we een korte babbel met hem doen. Hij ontving ons voor zijn optreden, heel ontspannen in zijn tourbus, waar we Robben Ford enkele vragen konden stellen. 

Ik wil beginnen met even terug te gaan naar vroeger. Je bent opgegroeid in een heel muzikale familie. Je vader, je moeder en je broers waren allen muzikanten. Je bent zelf eerst begonnen met saxofoon te spelen. Later leerde je zelf gitaar spelen en dat ben je blijven doen. Wat was de trigger om dit te doen?

Klopt we zijn allen heel muzikaal. Toen ik tien jaar oud was, was ik al gefascineerd door de saxofoon. Thuis stond een piano, waarop mijn moeder speelde. Er was ook een gitaar in ons huis… Mijn vader speelde een beetje gitaar. Ik zelf was heel geïnteresseerd in alle instrumenten en zeker als ze in mijn omgeving aanwezig waren. Ik wilde ze altijd zelf eens uitproberen. Mijn ene broer speelt trompet, mijn oudere broer Patrick is drummer en mijn jongere broer Marc is een blues mondharmonicaspeler. Uiteindelijk speel ik een beetje piano, gitaar en saxofoon. Op een bepaald ogenblik (ik denk dit moet in 1966 geweest zijn) hoorde ik een LP van Michael Bloomfield van “The Paul Butterfield Blues Band”, die heel veel indruk op me maakte. Ik was gefascineerd door de speelwijze van Michael Bloomfield en meer algemeen door de Chicago blues. Omdat ik heel veel van de stijl van Bloomfield hield, ben ik nog meer gitaar gaan spelen. Ik heb nog saxofoon gespeeld als jonge twintiger. Nadat ik het huis verliet en voor mijn eigen dingen moest gaan zorgen, werd ik vaak als gitarist gevraagd en werd de saxofoon minder belangrijk. De liefde voor de sax is gebleven en ik luister nog heel vaak naar saxofoonmuziek.   

Op je nieuwe studio album kan je horen dat je niet alleen een uitstekend blues gitarist, maar ook zonder moeite andere stijlen in een andere muzikale context aan kan. Hoe zou je zelf je eigen muziek stijl omschrijven?

Op de eerste plaats ben ik een blues gitarist, maar ik ben ook al heel lang erg geïnteresseerd in jazz. Ik was de gelukkige, die op erg jonge leeftijd gevraagd is om te komen mee touren met de band van Joni Mitchell de “L.A. Express” (nvdr: tijdens haar promo tour na het uitbrengen van het album “Court & Spark”). Alle muzikanten van haar band waren heel ervaren en hadden een jazz achtergrond. Ze waren vaak studio muzikant in LA en konden vele genres muziek spelen (pop, big band, surf… kortom alles). Door van hen veel op te steken en hen te horen spelen, werd mijn kennis ook breder. Hierdoor kon ik dan weer met anderen gaan spelen en met anderen gaan opnemen. Doordat nog anderen me vroegen, was ik verplicht om nog beter te worden en te blijven leren en me verder te ontplooien. Het duurde werkelijk nog heel veel jaren, vooraleer ik me als gitarist genoeg ‘comfortabel’ voelde... Mijn stijl? Vele stijlen met de nadruk op blues en jazz.        

Je blijft hoorbaar geïnteresseerd en beïnvloed door jazz. Ik veronderstel dat Miles Davis heel erg onder de indruk moet geweest zijn, toen hij een ‘selfmade’ blues gitarist vroeg, om in zijn band te komen spelen?

Miles Davis kende mijn gitaar stijl en hield van de manier waarop ik gitaar speelde. Dat is alles wat ik er over weet… Maar zoals ik al zei, ik ben geïnteresseerd in jazz. Ik ben een jazz liefhebber en een jazz luisteraar, die ook in alle andere soorten muziek geïnteresseerd is. Ik kan wat jazz spelen, maar ben absoluut zelf nog geen jazzmuzikant!

Het duurde vrij lang (tot in 1988), voor dat solo ging optreden. Was het niet interessanter en minder risicovol, om te blijven samenwerken en optreden met de ‘groten’ als Joni Mitchell, George Harrison… ?

Al heel mijn leven lang wil ik solo gaan. Ik ging voor een eigen carrière als muzikant. Dit wil echter ook niet zeggen, dat ik er niet van geniet om in een gezelschap te spelen. Integendeel van hen heb ik ook dingen geleerd. Niet hun stijl, maar de kleine dingen. En, wanneer je vele kleine dingen optelt, leer je ook heel veel…

Het nieuwe album heet “A Day In Nashville”. Vanwaar de keuze van deze titel? Verwijs je hiermee naar de Nashville-muziekstad traditie?

De titel is gekozen omdat we alles opnamen in één dag èn in Nashville: “A” = “one” day in Nashville… Titel en locatie hebben niets met elkaar te maken. Nashville is verder ook gekozen, omdat een aantal leden van de band daar wonen. Mijn drummer, de bassist, de tour en sound manager… hebben er hun stek.

Het nieuwe album is het tweede album, dat uitgebracht is bij ‘Provogue Records’. Na “Bringing It All Back Home” (waarin je opnieuw koos voor de blues & roots) is dit een vervolg. Ben je tevreden met het resultaat?

Een vervolg? Niet echt, want ik speel al meer dan twintig jaren blues… Blues en R&B zijn mijn achtergrond, maar zeker niet de ’12 bar’ blues… Waar ik wel constant mee bezig ben, is met me te ontwikkelen als songwriter. Wat ik zeker niet ben is een pop artiest en een jazz componist…

Het album werd opgenomen in één dag. Hoe hebben jullie deze ‘tour de force’ kunnen verwezenlijken?

Muzikanten doen een opname nooit op één dag, omdat ze dit niet verplicht zijn, niet moeten. Ik was verplicht om het wel in één dag te doen. Het concept van het album had hiermee te maken. We wilden aanvankelijk een live album maken. We speelden drie live shows in Duitsland, die we opnamen en bewerkten, maar het resultaat voldeed niet voor ons. We besloten alles te herdoen, op een plaats die we onder controle hadden, met bekende mensen in een live situatie. 

Wie waren de ‘extra’ studio muzikanten?

We werden inderdaad ‘geholpen’ door enkele uitzonderlijke muzikanten als gitarist Audley Freed (nvdr: “Black Crowes”), keyboardspeler Ricky Peterson (nvdr: David Sanborn), bassist Brian Allen (Jason Isbell), drummer Wes Little (“Sting”) en trombonist Barry Green (Tony Bennett). Ik heb dit moeten doen, omdat ik in die periode met een pols kwetsuur sukkelde…

Als je naar het album voor de eerste keer luister klinken de tracks vrij ‘parallel’, gelijklopend. Anders wordt anders wanneer je opnieuw luistert. Want dan hoor je dat iedere song ‘zijn weg kiest’. Is dit zo?

Dat klopt, want wanneer je opnieuw naar een album luistert, blijft op zich alles hetzelfde. De bezetting, de instrumenten en de micro’s blijven dezelfde, de versterkers idem. Maar, wanneer je alles binnen één dag doet, verloopt alles heel continu en dat geldt ook voor de sound. Vandaar deze parallelliteit. Bij herhalingen komen de specifieke verschillen naar voren, dat is duidelijk. 

In een van de tracks “Different People”, zijn heel aardige aantrekkelijke metaforen te horen. Dit nummer zou een nummer van Paul Simon kunnen zijn. Hoe belangrijk is songwriting voor jou?

Prima, aardig compliment… (Robben Ford vult aan) De co-schrijver is Koko Montana.

De toekomst… je bent (zoals ik trouwens) geboren in ’51. Hoe zie je de toekomst en waar blijf je de uitdagingen halen om te kunnen / willen / blijven touren , optreden, schrijven… ?

Omdat ik van muziek hou, maakt ouderdom niets uit. Songwriting geeft je ook veel kracht. Het gegeven is niet nieuw, maar je wordt er steeds beter in en meer gedreven. Ik ben het muziek maken en brengen zeker nog niet moe!

Je bent ondertussen een muzikant met meer dan veertig jaren ervaring. Ben je van plan je kennis door te geven aan de jongeren? En hoe wil je dit doen?

Dat is een hele goeie vraag! Klopt, al meer dan veertig jaren… Ik geef muziek lessen en ik bied online cursussen, DVD’s en CD’s aan, omdat ik heel graag mijn kennis wil doorgeven. Je kan je hier inschrijven op mijn ‘Robben Ford’s Travelling Dojo Guitar Camp’

Het is belangrijk dat ik dit kan doen, want ik geniet er persoonlijk ook heel veel van, wanneer ik het doe. Ook al voel ik me op zich geen grote onderwijzer, maar met de kennis die ik heb en omdat ik door zelfstudie geworden ben wat ik nu ben, denk ik dat iemand die naar school gaat niet altijd resultaten kan halen. De meeste mensen die naar mij komen zijn gitaristen, die het gitaar spelen zelf geleerd hebben. Hierdoor begrijpen we elkaar beter en voelen we elkaar goed aan. Omdat we onze zwakheden kennen, worden we samen nog sterker. Deze aanpak is holistisch, iets waar ik fier over ben…

Om af te sluiten: het valt me op dat we tijdens deze Europese tour, spijtig genoeg maar één optreden krijgen in Belgie. Waarom maar één en waarom blijft de ‘Spirit of 66’ je favoriete stek?

Waarom we hier zijn? Waarom alleen in de ‘Spirit’? Ik zou willen antwoorden, maar ik kan en wil dit niet doen, want ik begrijp dit ook niet…

Mr. Robben Ford, bedankt voor deze kans, geniet van de show en… “You made my day!”

Eric Schuurmans

meer foto's